کنترل خشم والدین یا کنترل کودک؟ اشتباهی که رابطه والدفرزندی را خراب می‌کند!

مادر دو کودک پرانرژی، برای دهمین بار از صبح به پسرش گفت که اسباب‌بازی‌ها را جمع کند. اما او، بی‌توجه، دوباره یکی از ماشین‌ها را روی زمین کوبید. در یک لحظه، صبر مادر تمام شد. صدایش بالا رفت، چهره‌اش سرخ شد و گفت:
«چند بار باید بگم؟ چرا حرف گوش نمی‌دی؟!»
چند دقیقه بعد، وقتی پسرش با چشمانی اشک‌آلود در اتاقش پنهان شد، احساس گناه مثل موجی سنگین روی شانه‌های لیلا نشست.
او خودش را مادری مهربان می‌دانست، اما چرا گاهی نمی‌توانست بر خشمش غلبه کند؟ چرا همان لحظه‌ای که باید الگوی آرامش می‌بود، از کوره در می‌رفت؟
پدر بعد از یک روز کاری طولانی، خسته و بی‌حوصله به خانه برگشت.
تنها خواسته‌اش این بود که چند دقیقه روی مبل بنشیند و نفس بکشد. اما درست همان لحظه، پسر شش‌ساله‌اش توپش را به سمت میز شام پرت کرد و لیوان آب روی فرش ریخت.
چیزی در درون پدر منفجر شد. صدایش را بالا برد و با عصبانیت گفت:
چند بار گفتم توی خانه توپ بازی نکن! تا وقتی این موضوع رو یاد نگرفتی، هیچ بازی‌ای در کار نیست!
پسرش ساکت شد. چهره‌اش تغییر کرد، توپ را برداشت و به گوشه‌ی اتاق رفت.
چند لحظه بعد، پدر با خودش فکر کرد:
من فقط می‌خواستم خستگی‌ام را در کنم، اما حالا پسرم هم ناراحت شد، هم من!!

حقیقت این است که این پدر و مادر تنها نیستند. تقریباً همه‌ی والدین، حتی آگاه‌ترین‌شان، لحظاتی را تجربه می‌کنند که احساس می‌کنند کنترل خود را از دست داده‌اند. اما خبر خوب این است که آرام ماندن، مهارتی قابل یادگیری است و با چند تغییر ساده در ذهن و رفتار، می‌شود دوباره به مسیر آرامش برگشت.
در این مقاله می‌خواهیم ببینیم چطور می‌شود در سخت‌ترین لحظاتِ تربیت، به‌جای فریاد، آرامش را انتخاب کنیم.